αμηχανίας, ότι κάποια χρόνια μετά θα ακούγαμε την ίδια περίπου ατάκα από τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο σε μια τελείως διαφορετική περίσταση.
Με τη φράση αυτή ο Λουκάς Παπαδήμος θέλησε να περιγράψει τα συναισθήματα του, κατά την επίσκεψη του την ημέρα της Πρωτοχρονιάς στο γήπεδο του Ρουφ, όπου ο Δήμος Αθηναίων παραχώρησε γεύμα στους αστέγους δίνοντας τους την ευκαιρία να έχουν ένα πιάτο ζεστό φαγητό και ένα κομμάτι ψωμί.
Τι να πει και τι να νιώσει κανείς, ακούγοντας έναν άνθρωπο που έχει σοβαρότατες ευθύνες από τις θεσμικές θέσεις που κατείχε όλα αυτά τα χρόνια, για την εξαθλίωση στην οποία έχουν περιέλθει συμπολίτες μας, όταν πολλοί από αυτούς μέχρι πριν λίγο ήταν άνθρωποι της διπλανής πόρτας που η βαρβαρότητα του ανάλγητου αυτού κράτους τους πέταξε κυριολεκτικά στους πέντε δρόμους. Τι να πει κανείς όταν ένας άνθρωπος που συμβολίζει τον πλούτο, τις τράπεζες, τα μεγάλα συμφέροντα, ένας άνθρωπος που βεβαίως δεν έχει νιώσει την ένδεια, την πείνα, την δυστυχία και την απόγνωση, πηγαίνει να συναντήσει φτωχούς ανθρώπους και ενθουσιάζεται με την ατμόσφαιρα που επικρατεί σε ένα τέτοιο χώρο όπου η πίκρα και η θλίψη για τις ρημαγμένες ζωές είναι η μόνη σκληρή πραγματικότητα.
Τίποτα, κύριε Παπαδήμο, δεν έπρεπε να πείτε, τίποτα, λίγη ντροπή και το σκυμμένο σας κεφάλι, ίσως και μια συγνώμη που θα ψελλίζατε με λίγη προσπάθεια, θα ήταν κάτι περισσότερο από αρκετά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου